Preparing for the Milford Track

Jawel, morgen is het zover, dan beginnen we aan onze 4-daagse trektocht langs de fjorden. We hebben al kilo's eten ingeslagen en we zijn goed getraind dus dit kan niet meer stuk. Enige spelbreker kan natuurlijk weer het weer zijn, op dit moment is het terug barslecht en is het aan het sneeuwen vanaf 600m! Maarrrrrr... verbetering is op komst: een hoge drukgebied komt onze kant uit! Hopelijk heeft de plaatselijke Frank Deboosere es gelijk en wordt het prachtig weer... Voor de moederkes en andere ongeruste wezens: niet met ons inzitten, we trekken ons plan en zorgen goed voor elkaar!

Vanaf nu is het dus radiostilte voor 4 dagen... Tot donderdag!

Milford Sound

Naast de Doubtful Sound (zie vorige post) heb je in Nieuw-Zeeland tal van andere 'Sounds' of fjorden. De meest bekende is de Milford Sound, ze dankt deze faam omdat ze eigenlijk de enige 'toegankelijke' sound is in heel fiordland. Toegankelijk tussen aanhalingstekens want de toegangsweg, de Milford Road' is een helse onderneming. De ene brug met 1 rijstrook na de andere, smalle passages en haarspeldbochten maken het zeer lastig om dit 120 km lang stuk te overbruggen, maar om effectief aan de sound te komen, moesten we nog door de Homer Tunnel. Deze tunnel is precies 1207m lang, helt af met maar liefst 10% en is genaamd naar Harry Homer (en niet naar Homer Simpson haha) die begonnen is met de bouw ervan. Dit klinkt allemaal zeer spectaculair, maar als je nog eens de steile wanden van de kloof waarlangs de regen in ontelbare watervallen langs weerszijden van de weg naar beneden stroomt erbij denkt, dan mogen we toch wel besluiten dat dit de meest indrukwekkende baan is die we tot nu toe al gereden hebben. In dit stuk van NZ valt er per jaar 7000 mm neerslag. Dit is ongeveer 7 keer meer neerslag dan in Belgie, maw als het hier regent, is het met bakken tegelijk. Vandaag niks anders en toen we het begin van de Milford Sound bereikten, bleek alle moeite voor niks want we zagen geen steek dedju! Dan maar teruggekeerd met de hoop beter weer te hebben volgende week, want dit is de finish van onze 4-daagse...
De volgende ietwat beter weer gedaan en een stukje gecruised langs de Southern Scenic Route. Plots zagen we een hoop gasten hun lammetjes prepareren. Wij natuurlijk stoppen voor foto's en een klapke!

Effe gek doen...

Volgende halte op de route is Te Anau. We kwamen op een prachtige dag aan in dit idyllisch dorpje aan de rand van wederom een schitterend meer. We installeerden ons in de plaatselijke jeugdherberg en gingen op verkenning. We zijn eerst weest checken bij het Department of Conservation of onze boeking voor de Milford Track nog steeds in orde was. De vriendelijke juffrouw achter de toog bevestigde de reservatie, dus kunnen we maandagmiddag aan ons 4-daags survival avontuur beginnen!

Op de terugweg zagen we een watervliegtuigje staan, met een plakaatje ervoor dat er nog 3 plaatsjes vrij waren voor de volgende vlucht. Het was ons eigenlijk toch te duur, maar we trokken onze stoute schoenen aan en gingen informeren voor 'last minute discounts'. Het arme schaap achter den des was waarschijnlijk zwaar onder de indruk door ons -binken als we zijn- en gaf ons maar liefst meer dan 30% korting! Een kwartier later hingen we al in de lucht, samen met de piloot en nog 2 andere mensen (die hoogstwaarschijnlijk geen korting hadden gekregen) voor een 45 minuten durende vlucht over Fiordland, het mooiste en meest ongerepte stuk natuur in Nieuw-Zeeland. Er was geen wolkje te bespeuren en bijgevolg niks anders dan fe-no-me-na-le vergezichten. We vlogen over de grootste fjord van NZ, de Doubtful Sound, en passeerden onderweg valleitjes zoals Refridgerator Valley, bergtoppen van tegen de 2000 m (Coronation Peak) tot we aan de zeemonding van de fjord kwamen. We hadden beter een bavetje meegebracht want we hebben toch wel teen en tander afgekwijld, dit pleziervluchtje was ongelofelijk de moeite waard en tot nu toe 1 van de absolute hoogtepunten!

Oproep

Een specialleke voor onze 30ste post. We weten dat veel mensen onze site volgen. Maar als echte getallenfreaks zijn we geinteresseerd in het juiste aantal :p. Daarom doen we een oproep aan al onze lezers om eens ne zotte comment te plaatsen. Dat doe je dus door onder deze post op ...comments te klikken en dan (naargelang je je wil registreren of niet) op username of other te klikken en je commentje te plaatsen (wa ne uitleg mo tis echt simpel :p). Iedereen die reageert wordt door bert ne pint betaald :D.

Cu

Wanaka + Queenstown

Na ons verblijf in Fox Glacier hebben we een lange trip gemaakt richting het pittoreske stadje Wanaka. Dit stadje is gelegen aan een meer, met op de achtergrond enkele hele mooie bergen. De weg naar dit gezellige stadje was ook al niet mis. Kronkelende wegen langs de bergen (waaronder Mount Cook) en grote meren (Lake Wanaka en Lake Hawea), het is een keer iets anders dan de E17 of de E40 richting kust!

In Wanaka hebben we een kleine wandeling gemaakt en in de namiddag hebben we nog eens het kind uitgehangen ! We zijn naar PuzzleWorld geweest, een soort van illusie-museum in combinatie met een groot labyrint. We zijn ongeveer 40 minuten verloren gelopen om erna eens goed te gaan sch**ten. In het museum werd er immens gespeeld met optisch bedrog zoals deze foto's laten blijken.

Vandaag zijn we vertrokken richting Queenstown, of the place to be voor extreme sports. Bert en Steven hebben de jetboat genomen waarbij de boot 360 graden kan draaien en waarbij het de bedoeling is om zo dicht mogelijk langs de oever te varen. Om jullie al enig idee te geven, zijn er foto's te vinden op www.kjet.co.nz In de namiddag hebben we luilekker in het zonnetje gezeten om nog wat bruiner te worden.

Fox Glacier

Gegroet,

Hier zijn we weer! De voorbije dagen zaten we in het gletsjer gebied en was er nauwelijk internettoegang en nog minder ontvangst op de gsm, kortom volledig in het hol van pluto. Na Franz Josef zijn we 30 km verder gereden naar Fox, waar de 'Fox Glacier' ligt (waar vinden ze die namen toch uit). Heel dit dorpje draait net als Franz op de toeristen: helicoptervluchten, ijsklimming, gletsjerwandelingen,... Om maar een klein voorbeeldje te geven, de nafte kost hier 162.9 dollar, terwijl het in Nelson nog 143.9 was! (euro = delen door 2)

Wij kozen voor de 'Nimble Fox', een gletsjerwandeling van een hele dag. Het weer viel wel weer extreem tegen, maar we (= wij en onze franse vrienden) lieten ons niet kennen. Eerst moesten we anderhalf uur wandelen om de gletsjer vanaf de zijkant te kunnen bereiken. aan de rand van de gletsjer moest iedereen zijn 'crampons' aandoen. Dit zijn een soort ijzeren pinnen die je aan de schoen bevestigt om betere grip op het ijs te krijgen. Daarna gingen we met heel de groep (12 man/vrouw) de gletsjer op. De gidsen kapten telkens mooie trapjes uit met hun pikhowelen, maar eigenlijk was da nie nodig natuurlijk :-) We zagen prachtig spelonken in het blauwe ijs en schitterende uitzichten over de gletsjerriviertjes in de diepte, weliswaar allemaal in de gietende regen...

Toen we terug kwamen in het base camp waren we beetje ontgoocheld over de dag en gingen we pingelen om wat geld terug te krijgen. We slaagden erin om effe 30 dollar terug te krijgen! Maar ondanks het barslechte weer en de bevroren voeten was deze dag toch uiterst de moeite en zeker geslaagd!

Punakaiki & Franz Josef

Na Nelson zijn we richting westkust getrokken, met als eerste halte Punakaiki waar de wereldberoemde Pancake Rocks liggen. Deze rotsen zijn door de zee geerodeerd (geen deelteken, want da kennen ze hier niet en staat dus niet op het klavier) en zijn precies op een hoop gestapelde pannekoeken. We sliepen in het Te Nikau Retreat, een pracht van een jeugdherberg te midden de jungle.

Hier hebben we Sebastien en Caroline ontmoet, een zeer sympathiek frans koppel, en samen met hen hebben we de wandeling naar de Pancakes gedaan. Ook Nadia, een Duits meisje, ging met ons mee. We hebben enorm leute gemaakt, en eenmaal terug in de hostel samen gekookt en pintjes gedronken. De volgende morgen vers gebakken muffins gegeten en afgesproken om samen de Fox Glacier te beklimmen nu donderdag.

Na de pannekoekerotsen reden we verder langs de kust naar Franz Josef, een klein maar vree toeristisch dorpje met als top attractie de Franz Josef Gletsjer. Hier maakten we een wandelingetje, ambeteerden de Japanners een beetje door te doen alsof onze camera in het water gevallen was en 's avonds terug een heerlijk diner gekookt met een heerlijk nieuw-zeelands wijntje...

Onderweg ook een vree grappig verkeersbord tegengekomen: wat zou dit kunnen betekenen?

Nelson + Abel Tasman National Park (oftewel het paradijs op aarde)

Na de ferry-overzicht streken we neer in Nelson. Nelson is vooral gekend voor haar vele wijnen en dit hebben ze te danken aan het mooiste weer van Nieuw-Zeeland. Vandaag niks anders, dus wij naar het strand. Na 2 uurtjes zonnen en zwemmen toch al een behoorlijk mooi kleurtje opgedaan!

Na het wijncentrum van NZ is Nelson eveneens de gateway tot het Abel Tasman National Park. Dit nationale park herbergt de mooiste stranden van Nieuw-Zeeland en is uitermate geschikt om al wandelend/kayakend te verkennen. Wij kozen voor de combinatie van de 2: met de water-taxi vertrokken we vanuit Kaiteriteri richting Awaroa, waar we van de boot gedropt werden in ware 'Landing in Normandie'-stijl. Al wadend door de branding maakten we onze weg naar het beginpunt van onze 2-daagse survivaltocht terug naar Kaiteriteri.

De eerste dag stond een wandeling van 4 uur op het menu langs de verschillende baaien en door het regenwoud langs de kust. By the way, de passages langs de baaien en lagunes zijn er volledig afhankelijk van het tij; bij hoogtij moeten enorme omwegen gelopen worden, dus mochten we niet te lang treuzelen tenzji we lekker nigesloten wilden worden. Vlakbij de eindbestemming Bark Bay hadden we natuurlijk prijs: we kiezen tussen het 'High Tide Path' en het 'Low Tide Path'. Op het eerste gezicht leek het ons redelijk eb te zijn dus kozen we voor de 2e optie. Toen we het pad afdaalden tot op het strand hadden we het uiteraard aan onze rekker: het was meer dan behoorlijk vloed! Via de rotsen aan de zijkant konden we wel droog -op steven na, die onder weg zijn zonnebril achterna moest duiken- het strand bereiken, maar dan moesten we nog een riviertje van zo'n 10 meter breed over. Steven was toch al nat dus hij ging voor, met het water tot aan de knieen lekker door het stroompje wadend tot hij plots tot aan de borst int water stond! In echt rambo stijl, met rugzak, schoenen en camera's boven het hoofd, bereikten we onze eindbestemming en kampplaats 'Bark Bay'. Toen we toekwamen waren we helemaal alleen en hadden we dit paradijselijk strand voor ons alleen!

Na wat zonnen en zwemmen hebben we de tent opgezet, een vuurtje gemaakt en a la Expeditie Robinson een heerlijk maaltje gekookt. Na het eten nog wat gesocialised met 2 Noorderburen, nog es de onovertrefbare sterrenhemel gadegeslagen en dan onder de wol...

Alsof dit nog niet genoeg was, stelden we de wekker in om 6u om de zonsopgang mee te maken. Als echte wildboys hebben we met onze eigen ogen de zon zien opstijgen uit de zee... Onvergetelijk!!!Op dag 2 gingen we kayakken terug naar het beginpunt Kaiteriteri, gids van dienst was Andy McFuckup (zo genoemd door zen collega's om de vrij duidelijke reden :-) Wederom een prachtige dag langs de baaien, maar dan van op zee. Effe goeiedag zeggen aan enkele zeehonden en lunch op een verlaten strandje... Kortom, er weer volledig over...

Afscheid van Wellington en het Noordereiland

Gisteren hebben we een rustige dag in Wellington beleefd. We zijn naar het museum 'Te papa' geweest, het meest bekende museum waar veel te vinden is over de Mauri's en het ontstaan van Nieuw-Zeeland. Allemaal heel interessant hoor... ware het niet dat we alledrie niet echt zo'n museumliefhebbers zijn... :) Verder die dag hebben we een leuk kabelbaantje genomen die ons een prachtig uitzicht verschafte over windy Wellington.

Kabelbaantje

Om het Noordereiland met glans te kunnen verlaten, hebben we gisteren een stapke weest zetten. Met onze kamergenoten Ty (Canada) en Rob (Engeland) zijn we eerst naar een Irish pub gegaan, waarna we onze reis hebben verder gezet naar 'Wild Wednesday' Coyote. Jammer genoeg was er niet veel te merken van die Coyote en dat wild, maar de woensdag was er wel !

Van links naar rechts: Bert, Rob, Steven, Tom en Ty

Vandaag hebben we dan om 13u onze ferry genomen richting Picton. Van daaruit zijn we naar Nelson gereden, waarbij we het dorpje Rai Valley, broere van Jo Valley, gepasseerd zijn. In Nelson schikken we een aantal dagen te blijven en enkele uitstappen te doen. Welke dat precies allemaal zullen zijn daar, dat houden we nog even geheim... Tot een volgende !

Onze overzetboot