The Milford Track, the finest walk in the world...

Dag 1: Glade Wharf - Clinton Hut, 5 km, 1 u

Zij die zullen sterven, groeten u!

Klaar voor de tocht verzamelden we om 13u aan het hoofdkwartier van de DOC, waar we samen met 30 andere wandelaars ons oppepten voor 4 dagen afzien... Voor we aan de effectieve wandeling konden beginnen moesten we met de boot Lake Te Anau oversteken, waarna we aan het meest noordelijke puntje van het meer 'Glade Wharf' aan land gingen. Het lake was al een mooi opwarmertje voor wat we de komende dagen nog te zien gingen krijgen, zeker omdat de weergoden ons goed gezind waren.

Niet alleen de weergoden waren goed gezind want naast een backpack van zo'n 15kg (merendeels pasta en andere vettigheid) hadden we ook ons goed humeur bij. Getuige hiervan de foto's. De belgen waren direct alweer gekend bij de andere trampers.

De eerste dag was een piece of cake, enkel 5 km tot de eerste hut. De track was vrij vlak en helemaal niet lastig. We hebben dat varkentje dan ook in een uur gewassen, een halfuur sneller dan aangegeven op het bordje: moraal nog wat hoger! We passeerden eerst langs de grootste 'swingbridge' van de tocht: gene kak om daarover te lopen, want eenmaal verschillende wandelaars over de brug lopen is het stappen alsof je 10 pinten ophebt. Daarna wandelden we via de 'beech forests', langs de kristalheldere en turkoois ogende Clinton River tot aan de Clinton Hut. Eenmaal in de hut aangekomen, zochten we ons plaatsje in 1 van de 2 bunks (deze met het minste sandflies) en probeerden we ons avondmaal voor te bereiden. Op het menu stond: spirelli's met kaassaus en espe, een overschotje van ons middagmaal. Na het avondmaal volgde dan een voorzichtige kennismaking met de overige trampers. Er was weer volk van alle pluimage: 2 hollanders, een bende Kiwi's, wat Britten, Australiers, een Tjechisch koppel en dan de obligate irritante Aziaat. Meteen kreeg deze aso (associalen voor de oudere lezers) de bijnaam de riestkakkere of voor de niet-boeren onder de lezers de rijstschijter. Maar goed, aan alle mooie liedjes komt een eind, het reizen had ons moe gemaakt dus kropen we maar vroeg in onze gehuurde (warme) slaapzak.

Dag 2: Clinton Hut - Mintaro Hut, 16.5 km, 6 u

Zoals bert het zegt 'de ochtendstrond heeft goud in de kont', begonnen we de dag onder een stralende hemel. Het zou onze eerste test worden. Nooit eerder zouden we zolang gewandeld hebben en nooit eerder zouden we met een zware rugzak gewandeld hebben. Reden genoeg om ons goed humeur er maar bij te houden en we konden alles aan. Bert ging zelfs een of andere boom te lijf.

Het eerste uur bleven we nog langs de Clinton River, hetgeen ons nog steeds prachtige uitzichten opleverde. De eerste horde die we moesten nemen was Arthur Valley, een vrij smalle kloof waar een geregeld overstromingen zijn, maar wij hadden geluk en alle paadjes waren mooi beloopbaar. Het was wat te vergelijken met de Grand Canyon, maar dan 10 keer kleiner. Om deze horde te nemen hadden we ook nog maar wat compagnie opgescharreld onder de naam van Rob (UK) en Chad(USA). Ons Engels ging er dus weer wat op vooruit! De 2 mooiste plekjes in de vallei waren wederom 2 meertjes: Hidden lake en Prairie Lake. Na een uurtje in de Arthur Valley kregen we ook het eerste zicht van Mackinnon Pass (1057m), waar we op dag 3 over moesten. Het laatste anderhalf uur klommen we geleidelijk aan van 200m tot ongeveer 600m. Het was een serieus lastig stukje en Tom begon wat last van de knie te krijgen (oude blessure vanop de Glacier), naar dankzij een wandelstok en de peptalk van Bert en Steven heeft ie het netjes gehaald. De Mintaro Hut was al gezelliger dan de Clinton en samen met Chad en Rob en 4 Nieuw-Zeelandse studenten hebben we lekker de avond gepasseerd met spelletjes Presidenten en nog even genoten van de prachtige maan.

Dag 3: Mintaro Hut - Dumpling Hut, 14km, 7.5 u

Bij het begin van dag 3 werden we gewekt door het gekrijs van de allesetende kea's. Bovendien was Tom een vat vol twijfels. Hij moest nog 35 km zien te overleven met een knie die bergop pijn deed. En wat kregen we vandaag voorgeschoteld? Juist ja, ne ferme bergop naar ruim 1100m. Tijd dus om te EHBO boven te halen en met 2 dafalgans en wat flexiumgel de tocht aan te vatten. Het ging wonderwel en in een mum van tijd werden de vele zigzags afgehaspeld. Hierbij werden de vele mooie uitzichten over de Arthur Valley niet vergeten. Het stralende weer zorgde dan ook weer voor goed humeur en prachtige foto's.

Eens boven hadden we dan ook fenomenale zichten over de valleien langs beide zijden van de Pass, over Mount Balloon en het monument ter ere van Quintin Mackinnon. We hadden lunch in de Pass hut (5de hut in 40 jaar, de vorige steeds weggeblazen) en deden een kakje in het toilet met het beste uitzicht over de vallei.

Daarna onze kuiten insmeren voor een niet te onderschatten afdaling tot op 200m over rotserige en steile padjes. Wederom kregen we tal van watervallen te zien, waaronder de 580m hoge Sutherland falls.

Eens beneden kwam de romantische ziel in Tom weer boven. Hij was duidelijk over de ergste kniepijn heen.

Na een tocht van 7u30 besloten we dan ook nog een duik te nemen in de ijskoude rivier aan de hut alvorens iets later dan normaal onder de wol te kruipen.

Dag 4: Dumpling Hut - Sandfly Point, 18 km, 5 u

De laatste dag bleek al snel een rush naar Sandfly point te worden. De 18km moesten overbrugd worden in 5.5 u. Niet simpel, zeker gezien we met 2 kreupelen(Tom en Chad, chad had zijn enkel verzwikt) op pad waren. Het eerste uur werden 3 mijl afgelegd, waarna we in het 2de uur bij de Mckay falls een eerste nieuwe waterval te bezichtigen kregen. Daarna gingen we verder door het oerwoud, al luisterend naar de vogeltjes op weg naar onze lunchplaats: Giant Gate Falls, de laatste grote watervallen van de Track. Hierna was het in sneltreinvaart naar Sandfly point om mooi op tijd aan te komen voor de boot. Hier nam Tom dan ook afscheid van zijn beste vriend van de laatste 3 dagen: zijn derde been.

De ideale afsluiter van deze trip was dan ook een boottrip van 20 minuten, in het bijzijn van Mitre Peak, Bottle Nose dolfijnen en

een flesjes champagne!

Zij die overleefden, groeten u opnieuw!